Las Bielany

Usytuowany jest w północno-zachodniej części miasta, na lewym, wysokim brzegu Wisły. Całkowita powierzchnia uroczyska wynosi 151,82 ha, z czego większość (130,07 ha) od 1973 r. znajduje się pod ochroną, w formie rezerwatu przyrody "Las Bielański". Teren sąsiaduje z niewielkimi kompleksami leśnymi należącymi do warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego i Huty Warszawa.

Nazwę swą Bielany zawdzięczają białej barwie szat Kamedułów, zakonników, którzy osiedlili się tu w 1639 r., uzyskując liczne przywileje, m.in. dające prawo wycinki drzew. Las stanowił część królewskich dóbr stołowych, w których często polowali kolejni władcy. Powstał tu dwór, wraz z innymi budynkami, wykorzystywany przez królów polskich do zatrzymywania się w czasie pobytu na Bielanach.

Trzeci rozbiór Polski stał się przełomem w historii lasu. Przeszedł on na własność Skarbu i po pewnym czasie został udostępniony mieszkańcom Warszawy. Jeszcze w pierwszej połowie XIX w., stał się modnym miejscem wypoczynku sobotnio-niedzielnego. Decyzja ta wiązała się z całkowitym zakazem wycinki starych drzew.

Po II Wojnie Światowej Las Bielański znalazł się w granicach Warszawy. Utrzymano rekreacyjne przeznaczenie kompleksu, budując liczne drewniane budowle w południowej i północnej części lasu. Powstał tu Park Kultury, a narastające zainteresowanie lasem ze strony społeczeństwa, ponownie stało się zagrożeniem dla przyrody. Dlatego w styczniu 1973 r., z inicjatywy Czesława Łaszka, Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody w Warszawie, Minister Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego wydał zarządzenie powołujące na większości obszaru Lasu Bielańskiego rezerwat przyrody. Dało to podstawy do likwidacji Parku Kultury, dalszych odnowień lasu oraz ścisłej opieki nad przyrodą tego miejsca.

Warunki przyrodnicze sprawiają, że Las Bielański należy do najciekawszych obiektów w Warszawie. Położony jest na warszawsko-błońskim tarasie Wisły, tuż nad jej brzegiem. grab las bielanskiPrzecięty jest dwiema dolinami erozyjnymi,. Pierwsza, ukształtowana przez Potok Bielański, biegnie łukiem od zachodu lasu aż po Wisłę. Druga, przecina las w kierunku północ-południe i zbiega się z doliną Potoku Bielańskiego. Poza tym na terenie lasu w rejonie ul. Podleśnej znajduje się nieduże torfowisko, wytworzone w bezodpływowym obniżeniu terenu. Przez las przepływa tez nieduża uregulowana rzeczka Rudawka, zaś Potok Bielański stał się ciekiem okresowym.

Lasy rezerwatu należą do niezwykle bogatych w gatunki. Teren w najbliższym sąsiedztwie Wisły porasta łęg wiązowo-jesionowy, z wiązami (szypułkowym i polnym), olszami, jesionami, jaworami i grabami. W warstwie krzewów bardzo licznie występuje bez czarny, czeremcha zwyczajna, szakłak i leszczyna. Nieco dalej od rzeki las przechodzi w grąd niski i typowy, w których dominują dęby i graby, a w domieszce występują lipy, jawory, klony zwyczajne. Większość terenu porasta grąd trzcinnikowy, w którym obok dębów spotyka się sosny, graby i klony. Na niewielkim fragmencie zachował się również mieszany bór sosnowo-dębowy.